Neuroshima Hex 3.0 – recenzja

Rozdarłem folie, wysypały się solidne i grube żetony. Można by używać tego do podkładek na whisky — szkoda byłoby tych świetnych ilustracji. Rzetelna robota. Co tu jeszcze mamy… ogromna plansza przedstawiająca jakieś zniszczone pustkowia. Suka Blyat, poznaje to – to zdjęcie z drona – Nowego Jorku po tym jak Moloch zasadził jedna z swoich atomówek. Ciężka sprawa, ale przyznać muszę — widok budzi respekt, klimat. Biedacy, nie mieli cienia szans — nie chciałbym być na ich miejscu.

Kolejno jakieś dokumenty z zasadami postępowania, procedury, kilkadziesiąt jakichś kart z kryptonimem „Hexogłówki” oraz te dziwne makiety z tarczami, tym chyba zaznaczali stan wytrzymałości sztabów. Solidne i konkretne. Chodź mało praktyczne… wydaje się zbędne.

Rozgrywka oraz Mechanika

Zasady są banalnie proste, dowództwo przewidziało tu symulator głównie dla dwóch uczestników, jednak da się stworzyć tu sesje nawet do sześciu osób naraz — ale to musi być rzeźnia. Każdy z uczestników dysponuje kilkudziesięcioma kaflami, które odwzorowują jego siły militarne, od sztabu, żołnierzy do walki w polu, oficerów ze wsparciem oraz rozkazami specjalnymi.

Każda armia jest asymetryczna, oznacza to, że dysponuje zupełnie innymi jednostkami, wsparciem czy rozkazami oraz to, co najistotniejsze — ich taktyka opiera się zupełnie na innych możliwościach. Jedno jest wspólne — każdy ma sztab o pewnej wytrzymałości, a celem przeciwnika jest jego zniszczenie, bądź zadanie jak największej ilości obrażeń.

Uczestnicy kolejno dobierają losowo do trzech kafli, odrzucają jeden, a dwoma pozostałymi mogą zagrać akcję specjalne, czy zrobić desant jednostek na polu bitwy. Do starcia dochodzi w momencie, kiedy pole się zapełni, bądź jeden z aktywnych uczestników wyda rozkaz bitwy. Dochodzi do walki, w której rozpatruje się kolejno inicjatywy jednostek, sprawdzając – kto zadał obrażenia, a kto zginał. Następnie oczyszcza pole z trupów i wydaje kolejne rozkazy. I tak do momentu, aż któremuś z uczestników zostanie zniszczony sztab, bądź skończą się żetony, co powoduje finalną bitwę.

Mógłbym rzec, że ten symulator co coś jak szachy na sterydach, tylko opcji taktycznych jest o wiele więcej, a i głębia znacznie większa. Walki są szybkie i dynamiczne.

Do symulatora zostały dodane specyficzne karty o kryptonimie „Hexogłówki”. To tryb szkoleniowy dla jednego uczestnika, zanim przystąpi do właściwej sekcji symulatora — zostanie poddany tam 50 testom, w których będzie musiał się wykazać zdolnościami taktycznymi oraz logicznym myśleniem. Ciekawe, chodź, jaki jest sens bawić się w to samotnie, skoro można doświadczenie zdobyć w polu na truchłach wroga?

Jedynie co w mojej opinii nie sprawia frajdy w tej grze to gra w więcej niż 2-3 osoby. Przy dwóch gra jest idealnie wyważona, przy trzech dochodzi aspekt negocjacji, przy czterech i wyżej robi się chaos, a całe emocje opadają — robi się taki deathmatch bez głębi (Dla 5 i 6 jest przewidziany dodatkowy poszerzony krąg).

Można by się również przyczepić, że kołowrotki do zaznaczania wytrzymałości sztabów są bardzo niepraktyczne. Lecz w praktyce — nikt ich nie używa, bo skala na planszy sprawdza się o wiele lepiej, tak więc to zbędny śmieć, ale szanuje że jest.