Connor biegł niczym pędzony diabelskim podmuchem, biegł jak napędzany przez maszynę, bez wytchnienia, przepełniony mieszanką strachu i adrenaliny, a za nim na horyzoncie w oddali spowija się burza piaskowa. Connor wiedział, że nie jest to normalna burza, od lat ufał swojemu doświadczeniu zwiadowcy i tym razem instynkt go nie mylił. To nie była normalna burza piaskowa…
To już nie daleko, to już niedaleko… powtarzam sobie co chwila między przerwami, próbując złapać oddech. Gonią mnie, cały czas ich słyszę, ta ciemność, ich nieludzkie wrzaski doprowadza mnie do szału. To już niedaleko, to już niedaleko – wiem, że lada moment trafię do siebie, znam tą okolicę. Trzymaj się, musisz zachować rozsądek, aaaa panika mnie ogarnia na myśl co przede mną, ale desperacja pcha do przodu.
Blade niebo, szum liści, krakanie kruków, gdzieś w tle słychać strzały. A pomimo to ogarnia mnie wszechobecna cisza. Otworzyłem oczy i obudziłem się na ciężarówce, wokół której walają się inne ciała. Martwe ciała. Kompletnie nie pamiętam jak do tego doszło, co się stało i gdzie ja jestem. W zasadzie to… nie wiem kim jestem. Nie pamiętam niczego.
Niech to szlag! To już trzeci miesiąc kiedy otrzymujemy zlecenie by kursować na tą feralną stację. Kiedy zaciągałem się do szperaczy obiecywali mi rejon złomowiska, przynajmniej dałbym w łapę Dwaynowi i wszyscy by o mnie zapomnieli na kilka godzin. Wysypisko i jego cudeńka, może udało by mi się coś przemycić dla siebie, uzbierać na wstęp do Bastionu.
Kolejny surowy i nudny dzień na pustkowiach. Od kiedy nastąpił Dopust życie w tej dystopi przypomina Rosyjską Ruletkę – nigdy nie wiesz co przyniesie następny dzień. A jednak wytrwaliśmy, żyjemy z dnia na dzień walcząc i wyrywając sobie każdy skrawek na tej suchej rozpadlinie. Ale co to za życie, bez celu i nadziei na lepsze jutro. Dzisiejsi przyjaciele jutro mogą okazać się wrogami. Nie wiem, czy dam radę przetrwać na tym pustkowi dłużej…
Moje życie blednie. Wizja przygasa. Pozostały tylko wspomnienia. Pamiętam czasy chaosu, zrujnowanych snów, tej zmarnowanej ziemi. Ale przede wszystkim pamiętam Rycerza Pustkowi, człowieka, którego nazywaliśmy Logan. Aby zrozumieć, kim był, musimy cofnąć się do tamtych czasów, kiedy świat napędzany był czarnym paliwem, a na pustyni wyrastały wielkie miasta z rur i stali – teraz zniknęły, zostały zmiecione.
Jeżeli zadałbym pytanie, z czym kojarzą Ci się klimaty post-apokaliptyczne, zapewne większość osób skojarzyła by to z wyschniętymi pustkowiem, zardzewiałymi samochodami napakowanymi różnej maści bronią oraz ludźmi wysmarowanymi smarem i spowici kurzem.
Zbudzili mnie zaraz o świcie. Sąsiedzi wpadli prosto do domu, gardząc jakąkolwiek prywatnością – zerwali mnie z łóżka krzykiem i kazali uciekać. Nie wiedziałem co się dzieje, zerwałem się i pobiegłem z nimi. Sam w sumie nie wiem co mną kierowało. Kiedy wybiegliśmy na ulicę ogarnął mnie chaos.
Nasz zwiadowca dostarczył informację o nowym składzie odkrytym pod osuniętym lodowcem. Od miesięcy głodujemy, brakuje nam żywności oraz medykamentów, a nasza grupa się powoli rozpada – potrzebujemy zwerbować nowych ludzi!
Godząc się z faktem, że nasza ostatnia nadzieja na przetrwanie odpłynęła wraz z Aurorą, pogodziliśmy się że jedynie co nam pozostaje to samobójcza misja przedarcia się na południu w kierunku równika.
Czytaj dalej
Cała nasza nadzieja na ocalenia odpłynęła wraz z ostatnią Aurorą. Nie udało nam się dotrzeć na czas. Niestety obawiam się, że jedynie co nam w obecnej sytuacji pozostało to zmierzenie się oko w oko z naszym największym Nemesis – Atheną.
Czytaj dalej
Spełniły się największe obawy ludzkości – nastała kolejna epoka lodowcowa. Żadne powstania aktywistów oraz zielonych niczego nie wskórały, globalne ocieplenie oraz nieustająca eksploracja złoża naturalnego by zapełnić chciwość korporacji przyśpieszyła globalną katastrofę.
Jak każdy nurt Fantastyki bądź Science Fiction z czasem rozrasta się tak bardzo, że zaczynają powstawać sub-nuty. Tak z Science Fiction wyłoniła się fantastyka Postapokaliptyczna, Cyberpunkowa, a ta rozdzieliła się na Steampunk (Frostpunk), Atompunk (Fallout), Dieselpunk (Scythe) itd.
Człowiek został stworzony do walki – o dominację, przetrwanie i ekspansję miejsca do życia dla własnego gatunku. Dopóki mamy czym walczyć, żaden przeciwnik nie jest przeszkodą. Jak widać siebie sami też potrafiliśmy wyniszczyć i wszystko to co stworzyliśmy, zepchnąć się do granic upokorzenia.
Kiedy po po 22 października 2077 świat jaki znamy przestał istnieć, wszystko co kochaliśmy i z czym żyliśmy zostało zmiecione w popiół wraz z rozpoczęciem wojny nuklearnej, która w jeden dzień – przedefiniowała całą istotę istnienia. Nastąpił chaos. Czytaj dalej
Tkwię na tym pustkowiu już od lat, brakuje mi żywności, ostatnie źródła wody zaczynają wysychać, okolica ucichła. Niegdyś chaotyczne i niebezpieczne pustkowie stało się ponownie wymarłe. Co za ironia. Zostałem tu sam…
Dzień dobry, tutaj Vault-tec! Jesteśmy tu, ze względu na Ciebie, by móc zabezpieczyć twoją przyszłość! Jesteśmy Vault-Tec – czołowym deweloperem najnowocześniejszych podziemnych schronów przeciwatomowych! Zwał jak zwał – Krypt, w których możesz przeczekać wszystkie koszmary nuklearnej zagłady!
Adam-12 zgłoś się. Tu centrala. Mamy zgłoszenie o zakłócanie porządku na Beverly Boulevard, sprawdźcie kwadrat C47. Niewiarygodne, ponoć dwóch cywilów widziało Hulka. Tu Adam-12. Przyjąłem. Powtórzcie, co widzieli? Centrala: Hulka widzieli. Pospieszcie się, ponoć jest bardzo agresywny. Tu Adam-12. Rozumiem. Przyjąłem i bez odbioru.
Tubbs! God damnit, where are my donuts! Come over here! I’m too old for this sh*t
No więc… na czym to ja skończyłem? Ah tak, gaworzyliśmy o Apokalipsie albo jak kolwiek chcesz to cholerstwo nazywać. Cóż, nikt nie ma pojęcia co się stało, nie z całą pewnością bynajmniej. Niektórzy mówią że tą plagę zapoczątkowali cholerne czerwone karki i ich te widma, duchu przodków! Niektórzy twierdzą, że to kara boska za ograbienie ich z ziem. A ja? Cholera, sam już nie wiem… jeżeli chodzi o mnie to uwielbiam tą jedną historyjkę o zmutowanych karaluchach!
Bulgoczące błoto pod stopami i szeleszcząca trawa oraz ta cisza podczas przeczesywania torfowisk mokradeł – dawała mi względny spokój i skupienie. Nie istnieje krótka i bezpieczna droga do Zony, więc moje zmysły byłe wytężone do granic możliwości. Wiem, że w okolicy znajduje się anomalia – instynkt mi to podpowiada, a wściekle terkoczący licznik Geigera tylko to potwierdza. Problem w tym, że przez te krzewy nie mam pojęcia w co się pakuję. I ta przedłużająca się cisza zaczyna mnie niepokoić…