Martwa Zima: Gra Rozdroży – recenzja

Dokopałem się do dokumentacji. I tu muszę pokłonić się twórcom za jej wykonanie. Widziałem dziesiątki instrukcji, ale mało która tak rzetelnie i profesjonalnie pomieściła mnogość zasad w tak estetyczny sposób. Każdy opis mechaniki jest tu wyraźnie oddzielony, świetnie ilustrowany i bogaty w przykłady. Wszystko jest przejrzyste i bardzo czytelne. Gdyby mnie zerwali w środku nocy bym znalazł jakiś fragment, zapewne kilka chwil bym namierzył to, czego mi potrzeba. Opisy zwięzłe, ale dobrze wyjaśniają każdy element gry, czcionka miła dla oka. Do tego znalazło się nawet miejsce na kilka stron skryptów opisujących poszczególne scenariusze.

Oczywiście mnogość kart ekwipunku, umiejętności postaci, scenariuszy, wydarzeń czy zagrożeń sprawia, że nie da się uniknąć pewnych nieścisłości, bądź niedopowiedzeń. Pojawiły się pewne wątpliwości, których instrukcja nie tłumaczy – ale mimo to, wielki szacunek za całość.

Rozgrywka oraz Mechanika

Każdy z graczy na starcie otrzymuje kilka postaci, które będzie kontrolował, garść sprzętu oraz prywatny cel, który pozostaje jego sekretem do końca gry. Cele prywatne są różne, od zdobycia pewnych narzędzi, po sprowokowanie kogoś do działania, czy doprowadzenie do pewnych wydarzeń.

By przetrwać gracze będą musieli przeszukiwać lokacje, zdobywać sprzęt który ulepszy ich działania, wspomoże w walce oraz poszukiwaniach. Jednak tu też trzeba podejmować rozsądne decyzje, bo te same karty wymagane są do zapobiegnięcia kryzysom (np. zdobycie i poświęcenie medykamentów, by zapobiec epidemii choroby), bądź wymagane do wykonania głównego celu gry. W poszukiwaniach wesprze nas trzydzieści postaci, które mają różne statystyki i specjalne umiejętności – dlatego stanowią bardzo cenny nabytek dla grupy. Musimy o nich dbać, bo ich utrata wiąże się nie tyle z mniejszą liczbą akcji, ile zmniejszeniem morale – a to przybliża nas do porażki.

Każde życie jest bardzo kruche, a walka bezlitosna. Postacie mogą zginąć na wiele sposobów – od ran, odmrożeń, zakażenia wirusem (poprzez ugryzienie) bądź z losowych sytuacji z kart wydarzeń. Decyduje o tym Kość Zagrożenia (K12), którą musimy przerzucać za każdym razem, kiedy dochodzi do konfrontacji z zombie, bądź podczas podróży między lokacjami (mechanizm walki samej w sobie w tej grze nie występuje). To jest ryzyko, które zawsze musimy podejmować, a zgony będą nagłe i niespodziewane. Jeżeli na kostce wypadnie ikona „Zęba” – nasza postać natychmiast ginie, zamienia się w zombie, a epidemia rozprzestrzenia na kolejną postać w lokacji. Ta musi zdecydować, czy odejść/popełnić samobójstwo, czy próbować szczęścia. Jeżeli los jej nie sprzyja epidemia rozprzestrzenia się dalej…

Każda z postaci może otrzymać niewielką ilość obrażeń.

Pomiędzy ruchami kolejnych graczy dopiera się losowe karty Rozdroży. To na nich opisane są przeróżne sytuacje, przy których zostaniemy postawieni z moralnymi decyzjami – nieraz bardzo trudne i bezlitosne. Jeżeli warunek karty zostanie spełniony, aktywny gracz bądź grupa muszą zmierzyć się z wydarzeniem – wybierając jedno z rozwiązań, bądź dopasowując się do narzuconych opcji. Kart rozdroży jest osiemdziesiąt i stanowią główny trzon fabularny gry.

Karty rozdroży – jedna z ciekawszych mechanik w grze napędzająca fabułę.

Kiedy zostanie osiągnięty cel scenariusza, następnie sprawdza się cele indywidualne graczy. Scenariuszy jest dziesięć, a każdy z nich posiada wersje „Hardcorową” o zaostrzonych warunkach. Gra przewiduje różne warianty gry – tryb zdrajcy (wmiesza się więcej kart zdrady), tryb kooperacyjny (brak celów indywidualnych), czy tryb eliminacji (gracze wyeliminowani są z gry na stałe).

Klimat, to jeden z największych atutów Martwej Zimy – jest bardzo intensywny. Nie tylko podsycany za sprawą rewelacyjnych ilustracji, kart wydarzeń czy kości zagrożenia. Przedewszystkim za sprawą emocji graczy, którzy cały czas starają się współpracować by przetrwać, podejmować wspólne ciężkie decyzje mając w świadomości, że pośród nich może być ten jeden, który po kryjomu spiskuje przeciwko nim. Gracze z talentem aktorskim będą mieli tu spore pole do popisu. Tematyka zombi stanowi tu tylko tło dla fabuły, bo tak naprawdę najważniejszym elementem gry jest właśnie ta niepewność i nieufność wobec innych uczestników. Klimatem Martwej Zimie zdecydowanie najbliżej do serialu „The Walking Dead”.

Warto również wspomnieć o czarnym humorze oraz sporej ilości wszelakich nawiązań do postaci, filmów itp. Choćby taka jedna z postaci nazywa się Edward White… i jest rudobrodym chemikiem. Detal.

Słaba skalowalność tytułu – im mniej graczy tym mniej emocji i większy margines bezpieczeństwa na popełnienie błędu. Wariant na dwie osoby posiada wprawdzie lekko zmienione zasady jednak jest to tryb stricte kooperacyjny, który w małym stopniu angażuje.

Tutaj mam właśnie taki drobny problem z grą, ponieważ w jej standardowy wariant gra się tym lepiej im więcej jest graczy, zaś czystą kooperację na odwrót – ponieważ przy pełnym składzie – gra potrafi być wtedy najzwyczajniej za łatwa. Tryb dla dwóch graczy jest grywalny i przyjemny, jednak nie ma w nim miejsca na motyw zdrajcy – który jest kwintesencją gry, a tym samym umyka gdzieś potencjał gry.

Martwa Zima jest grą o dużej losowości, ale jest ona dobrze zgrana z mechanikami gry i nie przejmuje tym ona kontroli nad rozgrywką. W przeciwieństwie do wielu innych tytułów – jest ona policzalna, tzn. to my decydujemy, kiedy losowość ma wtargnąć w naszą rozgrywkę i jest nieodłącznym elementem budującym napięcie. Ten element gry jest bardzo dobrze spojony z różnymi mechanikami, dla przykładu – przeszukiwanie lokacji. Płacąc jedną kością akcji, pobieramy wyłącznie jedną kartę, jednak możemy zaryzykować i pobrać ich więcej, co wygeneruje znaczniki hałasu, za który rzuca się kością i sprawdza czy przyciągnęliśmy dodatkowych zombie. Kolejno – kość zagrożenia, która wprowadza wiele niepewności, ale też to my decydujemy kiedy na to zagrożenie się targnąć – każde jej użycie wywołuje sporo emocji.

Kość zagrożenia – znienawidzony element gry.

Najpoważniejszy problem to totalny brak balansu w celach prywtanych – jedne potrafią być niesamowicie łatwe, gdzie inne niemalże niemożliwe do zrealizowania. Gdyby rywalizacja i punktacja były w tej grze istotne, byłby to bardzo duży zarzut.

To, co natomiast niesamowicie mnie zachwyciło to ogromna różnorodność kart sprzętu, wydarzeń czy mechanika Kart Rozdroży, które potrafią nieraz zaskakiwać. Gra świetnie sprawdza się w gronie ludzi lubujących narrację, każdy scenariusz ma odniesienie do księgi skryptów, a w połączeniu z szczyptą aktorstwa można stworzyć naprawdę niesamowity klimat! Mnogość scenariuszy o różnej złożoności i tle fabularnym tylko to potęguje.

Karty znalezisk – dzielą się na wyposażenie, wydarzenia oraz przedmioty jednorazowe.

Zombie… wydawałoby się oklepany temat do znudzenia, jednak w tej grze jest tylko tłem. Produkcja udowadnia, że ten wyeksploatowany do granic możliwości motyw da się przedstawić w ciekawy sposób. Pod względem zawartości w stosunku do ceny – spokojnie onieśmiela wiele bardziej złożonych pozycji. Martwa Zima pomimo wydania na chwilę obecną dwóch dodatków – jest grą kompletną, której niczego nie brakuje. To typowy ameritrash, lecz z pazurkiem, koło którego ciężko przejść obojętnie.